روش های اصولی تزریق انسولین

سالمندان مبتلا به دیابت که احتیاج به تزریق انسولین دارند، باید دقت بالایی به زمان

و محل  داشته باشند تا علاوه بر تسریع فرآیند جذب انسولین، پوستشان دچار

التهاب و زخم نشود.انسولین هورمونی است که با تزریق آن به بدن، بیماری دیابت کنترل

می ‌شود و سالمند مبتلا به این بیماری می ‌تواند زندگی عادی داشته باشد. دلیل

اینکه انسولین را باید به صورت تزریقی مصرف کرد این طور است که در صورت مصرف

خوراکی، آنزیم‌های موجود در معده آن را تجزیه کرده، اجازه نمی‌دهند تا جذب جریان

خون شود.

علاوه بر  انسولین دیگر روش‌های درمانی از جمله قرص‌های خوراکی، رژیم غذایی

و همچنین تغییر سبک زندگی و ورزش کردن نیز وجود دارد که سالمند مبتلا برای داشتن

زندگی سالم باید آن ‌ها را به خاطر بسپارد.برایانسولین محل‌های مختلفی در بدن

وجود دارد از جمله شکم، بازوهای بالایی دست، ران پا، کمر و یا لگن که البته سرعت جذب

انسولین در تمامی این مناطق یکسان نیست و در شکم از همه سریعتر است.

برای انسولین آمپول‌ های خود تزریق معمولاً وجود دارد و سالمند باید بعد از ضد عفونی

کردن سرنگ و ناحیه مورد نظر اقدام به تزریق کند.برای این کار حتماً باید 2 و نیم الی 5 و نیم

سانتیمتر از پوست محل تزریق را با دست گرفته و به سمت بالا بکشید به طوری که از لایه‌ های

زیری پوست فاصله بگیرید، سپس در آن قسمت که چربی پوست قرار دارد دارو تزریق کنید.

نواحی مطلوب برای انسولین

آسان ترین محل برای  انسولین شکم است و بیشتر بیماران دیابتی خصوصا کودکان بدون

احتیاج به شخص دیگری می توانند دارو را به خودشان تزریق کنند.اول کمی از پوست اطراف بین

کمر و دنده ها را گرفته و حدود 5 سانتی متر بالا بکشید، نکته مهم در این است که جای تزریق

باید 5 سانتی متر از ناف فاصله داشته باشد.تزریق بر دست غیر غالب می تواند منجر به آسانی

انسولین برای شخص مبتلا در مواردی باشد که خودش مجبور به تزریق دارو می باشد.

از دیگر مکان های  انسولین ران است که بهترین محل فاصله میان زانو تا مفصل ران است

که این مکان باید به سمت خارج از پا باشد.

بازوهای بالایی هم از دیگر محل های مناسب برای  انسولین است. برای تزریق باید سوزن

در قسمت پشت بازو و میان آرنج و شانه قرار گرفته و تزریق شود. مشکل این مکان سخت بودن

آن برای تزریق است و به طور معمول فرد دیگری تزریق را باید انجام بدهد.

به خاطر راحتی جای تزریق، امکان دارد شخص موقع راه رفتن یا حرکت دچار مشکل شود. در این صورت

کمر یا لگن بعنوان آخرین محل برای تزریق دارو استفاده می شود.

?

انسولین تزریقی در شکم

سریعترین جذب را دارد و در بازو‌ها جذب متوسطی صورت گرفته و در کمر و ران‌ها کند‌ترین سرعت جذب

مشاهده می‌شود.

توصیه کارشناسان این است که اشخاصی که قصد انجام ورزش بعد از تزریق انسولین را دارند بهتر است

حداقل بعد از 45 دقیقه  ورزش کنند. همچنین دقت کنند که تزریق فقط به یک منطقه خودداری

کنید چون این عمل می تواند منجر به تحریک پوست و یا از بین رفتن بافت چربی آن ناحیه شود. از این رو

توصیه شده افراد تزریق را در محل های مختلفی از پوست خود انجام بدهند.

کارشناسان بهترین زمان  را پس از صرف غذا و تزریق به ناحیه سمت راست شکم می‌دانند،

زیرا در این حالت میزان جذب انسولین بسیار بالا است.

کارشناسان توصیه می‌کنند سالمندان دیابتی حتماً سطح قند خون خود را به طور مرتب کنترل کنند و از

پزشک خود در خصوص چگونگی تنظیم مقدار مناسب انسولین، تکنیک ‌های ، چرخه جذب انسولین

و دیگر موارد اطلاعات کسب کنند و آن را به نزدیکان خود نیز آموزش دهند تا در صورت بروز حوادث اورژانسی

بتوانند کمک رسانی سریع و درستی داشته باشند.

با رعایت راهکارهای گفته شده بیماردیابتی می ‌تواند زندگی و طول عمری طبیعی داشته باشد و دچار

انواع عوارض ناشی از بیماری دیابت، چون نارسایی کلیوی، بیماری‌ های قلبی عروقی، مشکلات بینایی

و اضافه وزن نشود.

 


عفونت ادراری در سالمندان

عفونت ادراری سالمندان

یکی از شایع ترین عفونت‌های درمیان سالمندان، عفونت ادراری است. پروستات

مردان بعد از 50-40 سالگی شروع به بزرگ شدن می‌کند. مجرای ادرار از وسط این

غده عبور می‌ کند و پروستات بزرگ ‌شده به مجرا فشار وارد می ‌آورد و مانع از عبور

ادرار می ‌شود و ادرار داخل مثانه می ‌ماند. ادرار استریل است ولی وقتی راکد بماند،

باکتری‌ داخل آن جمع می‌ شود و عفونت ادراری ایجاد می ‌کند.

گاهی هم عفونت ادراری به دنبال بیماری دیابت به‌ وجود می ‌آید. افراد در اثر دیابت

دچار بی‌ حسی در اندام‌ ها می ‌شوند. عملکرد مثانه هم در این میان ضعیف می ‌شود

و فرد نمی ‎تواند ادرارش را به خوبی تخلیه کند. در زنان یائسه نیز خشکی واژن فرد را

مستعد عفونت ادراری می‌ کند. افتادگی رحم و زایمان ‌های مکرر نیز باعث افتادگی مثانه

و تخلیه نشدن مثانه می‌ شود که این نیز می ‌تواند علت عفونت ادراری باشد.

?

تشخیص عفونت ادراری در سنین بالا

عفونت ادراری در بین افراد سالمند بیمارى شایعى است. به دلیل بروز شرایط مختلفى

در مردان، از جمله بزرگى پروستات، ورم پروستات و تنگى مجراى ادرار، مثانه امکان تخلیه

کامل پیدا نمى ‌کند در‌نتیجه ادرار در مثانه مى ‌ماند و محلى براى رشد باکترى‌ ها مى ‌شود.

عوامل دیگرى که امکان دارد باعث بروز این مشکل شوند، از کار افتادگى فرد سالمند است.

زیرا از سوند یا لگن استفاده مى‌ کند و تحرک زیادى ندارد، در نتیجه ادرار در مثانه راکد مانده

و عفونت ایجاد مى‌ شود.

عفونت ادرارى مى ‌تواند زندگى فرد سالمند را تهدید کند و یا حتى باعث مرگ او شود.

اما عموما عفونت‌هاى ادرارى سالمندان خطرناک نیستند. بسیارى از عفونت‌ها سالمندان  بدون علامت هستند،

درحالیکه باکترى در حال رشد است.

بر اساس مطالعات، این نوع عفونت ‌ها به قدرى شایع هستند که بیش از 30 درصد از زنان سالمند،

و 10 درصد از مردان سالمند، در هر سنى ممکن است به آن مبتلا شوند. از سوى دیگر عفونت ‌هایى

نیز وجود دارند که با علایم همراه هستند و حدود 10 درصد افراد مسن به آن مبتلا مى ‌شوند.

این علایم شامل: درد هنگام ادرار، تکرر ادرار، بى ‌اختیارى ادرار، درد پهلو و تب مى ‌شوند.

اختلال حواس در پیرى، ممکن است با عفونت ادرارى در ارتباط باشد، اما باعث نقص عملکرد مغز نمى ‌شود.

مگر اینکه با تب و مسمومیت همراه باشد، که در این صورت، عفونت وارد خون شده است.

به طور کلى عفونت‌ باعث تحلیل انرژى فرد مى‌ شود.

پس بهتر است در هر صورت سریعا درمان شود. اگر فرد به طور مکرر دچار عفونت مى ‌شود،

باید شرایط زندگى او بررسى شود تا مشخص شود چه چیزى او را در معرض عفونت قرار مى‌ دهد.

گاهى اوقات بهبود شرایط زندگى به درمان عفونت کمک مى ‌کند.

 

 

 


زخم بستر چیست؟

زخم بستر به آسیب وارد شده به قسمتی از پوست و بافت گفته می شود که معمولا

در اثر نشستن یا خوابیدن طولانی مدت در یک وضعیت ثابت ایجاد می شود. وقتی که

سالمند وضعیت خود را تغییر ندهد فشار بیشتری بر قسمت های خاصی از بدن وارد

می شود.این زخم ها ممکن است از ساییدگی در صندلی یا بستر ، و یا کشیدگی

با ملحفه ایجاد شوند.

چه افرادی بیشتر به زخم بستر دچار می شوند؟

معمولا سالمندان بیشتر در معرض خطر ابتلا به زخم بستر قرار دارند . چون مدت زمان طولانی

را در رختخواب ، صندلی یا صندلی چرخ دار می مانند. سایر افرادی که در معرض این آسیب

قرار دارند عبارتند از:

بیمارانی که بدون کمک دیگران قادر به حرکت و تغییر وضعیت بدنشان نیستند شامل افراد

مبتلا به فلجی ، کسانی که در حال کما بسر می برند ، یا دچار شکستگی شدید ران شده اند

و افرادی که در کنترل روده یا عملکرد مثانه مشکل دارند.

?

محل ایجاد زخم

زخم بستر اغلب در بخش های استخوانی بدن ایجاد می شود زیرا در این قسمت ها

فشار بیشتری بر پوست وارد می شود و چربی کمتری برای محافظت از این ناحیه وجوددارد.

پیشگیری ازایجاد زخم بستر

ـ تمیز نگه داشتن پوست: با یک تمیز کننده نرم  پوست راتمیز کنید. سپس پوست را نه با کشیدن

بلکه با حرکت آهسته خشک کنید. پیش از اقدام به تمیز کردن پوست / زخم یا هر گونه تماس

با پرستاری که این کار را انجام می دهد باید دست خود را خوب شستشو دهد.

این را میدانید :  سوند معده چیست؟

ـ جلوگیری از خشک شدن پوست:  بلافاصله پس از حمام یاشستشو ، از یک کرم

مرطوب کننده مناسب استفاده کنید.

ـ مصرف غذاهای سالم: تغذیه مناسب برای بهبودی زخم بسترسالمند ضرورت دارد.

رژیم غذایی نامناسب باعث تاخیر روند بهبود ، افزایش مدت زمان ماندن در بیمارستان و

افزایش احتمال عفونت می شود. در زمان وجود زخم ، بدن سالمند نیاز به کالری بیشتری

برای کمک به درمان دارد. خوردن غذاهای پر کالری و پروتئین مانند پنیر ، بادام زمینی ، مرغ ،

گوشت و ماهی مفید است. علاوه بر یک رژیم متعادل ، ممکن است بدن سالمند به مکمل های ویتامینی ،

املاح معدنی یا دیگر مکمل های غذایی نیاز داشته باشد.

ـ جلوگیری از مرطوب شدن زیاد پوست: وقتی که پوست خیلی مرطوب شود که این حالت

معمولا ماسراسیون نام دار د احتمال آسیب پذیری آن بیشتر است. پوست ممکن است به علت

تماس مستقیم با عرق ، ادرار ، مدفوع یا ترشحات زخم خیلی مرطوب شود.

در صورتی که رطوبت مربوط به مشکل عدم کنترل روده یا مثانه باشد باید اقدامات لازم سریعتر انجام شود:

هرچه زودتر پوست تمیز شود ، با استفاده از یک کرم ضد رطوبت از مایعات بدن حفاظت شود ،

و پدهای بالشتک های زخم بندی جاذب باسطحی که سریعا خشک کننده است برای حفظ

پوست از رطوبت بکار رود. در صورت ایجاد زخم بستر ، باید از وخیم تر شدن آن جلوگیری کرد.

  • نکاتی برای قرار گرفتن و حرکت در بستر

برای سالمندی که باید در بستر بماند توجه به برخی نکات ضروری است:

این را میدانید :  5 راهکار موثر و کاربردی برای کنترل عصبانیت در کودکان

ـ وضعیت پوست را حداقل یکبار در روز باید بررسی کرد.

ـ هر دو ساعت یکبار باید تغییر پوزیشن داد.

ـ بجای کشیدن بدن روی سطح رختخواب یا صندلی بهتر است برای جابجایی به کمک

دست، آن را بلند کرد.

به هنگام قرار گرفتن به پهلو باید از خوابیدن مستقیم روی استخوان ران پرهیز کرد.

برای جلوگیری از سر خوردن به طرف داخل بستر ، تا آنجا که ممکن است باید قسمت

سر بستر را مدت کمتری بالا نگه داشت. سر بستر را می توان درزمان صرف غذا بالا آورد

تا از احتمال پریدن غذا درگلو جلوگیری شود. البته می توان  از تخت های بیمارستانی

یک شکن برای این منظور استفاده کرد

زمانی که فرد به پشت خوابیده است با استفاده از یک بالشتک نرم که زیر پا در قسمت

وسط ساق تا قوزک قرار می گیرد ، پاشنه پا را باید بالاتر از سطح بستر نگه داشت.

استفاده از تخت بیمارستانی دو شکن برای این منظور مناسب می باشد

استفاده از تشک های مواج یا تشک زخم بستر که دارای پمپ هوا بوده و تغییر میزان

باد آن در بستر بیمار ، حرکت ایجاد می کند نیز گزینه مناسبی برای این بیماران است

 


سرخک چیست؟ چگونه از آن پیشگیری کنیم؟

سرخک یک نوع بیماری عفونی مسری است که باعث پیدایش راش های پوستی

در تمام بدن شده و به سادگی انتقال داده می شود می شود و گسترش پیدا می کند.

عامل سرخک، ویروسی بنام پارامیکسو ویروس است. وقتی بیمار مبتلا به سرخک،

سرفه یا عطسه کند، ویروس سرخک را توسط ذرات کوچک در هوا پخش می کند.

این ذرات تا دو ساعت در هوا یا روی سطح اجسام به صورت فعال باقی می مانند.

کودکی که با این ذرات تماس داشته باشد، چه از طریق هوا یا اجسام، مبتلا خواهد شد.

اگر فرزند شما تا کنون واکسن  را دریافت نکرده یا به بیماری سرخک مبتلا نشده باشد

در صورت تماس با فرد بیمار 90 درصد امکان مبتلا به این بیماری را دارد.

به طور معمول 18 روز طول می کشد تا فرد بعد از اینکه در معرض تماس با ویروس قرار گرفت

اولین علائم بیماری را نشان داد.بیشترین احتمال سرایت این ویروس به دیگران، 4 روز پیش

از بیرون ریختن دانه ها و جوش ها و چهار روز پس از آن است.

علائم بیماری سرخک

اولین علائم سرخک شبیه به علائم سرماخوردگی شدید مثل تب شدید، آبریزش بینی،

گلودرد و سرفه های خشک است. ممکن است غدد لنفاوی در گردن شما ورم کنند.

همچنین احساس خستگی شدید، اسهال و قرمزی و درد در چشم ها داشته باشید.

در حالی که کم کم این علائم رو به بهبود می روند شما با لکه های قرمز کوچکی در داخل

دهانتان روبرو می شوید و به دنبال آن دانه های پوستی سراسر بدن شما را در بر خواهند گرفت.

وقتی که افراد بزرگسال به سرخک مبتلا می شوند، علائم آنها نسبت به کودکان شدید تر بوده

و احساس ناراحتی بیشتری می کنند.

علائم سرخک معمولا 8 تا 10 روز بعد از روزی که در معرض ویروس قرار گرفته اید بروز خواهند کرد.

به این مرحله، مرحله کمون گفته می شود.

واکسن سرخک

واکسیناسیون نقش مهمی در کاهش شدید موارد ابتلا به این بیماری داشته است.

واکسیناسیون برای پیشگیری از ابتلا به بیماری سرخک

واکسن حاوی سرخک می تواند از سرخک جلوگیری کند که عمدتا به عنوان واکسن ترکیبی

از واکسن های سرخک – سرخجه – اوریون تجویز می شود. واکسن ترکیبی سرخک – سرخجه –

اوریون- واریسلا  برای کودکان 12 ماهه تا 12 ساله برای حفاظت در برابر سرخک، اوریون، سرخجه

و آبله مرغان استفاده شود واکسن سرخک تک آنتی ژنی در دسترس نیست.

پیشگیری از بیماری سرخک

یک دوز واکسن  MMR حدود 93? در جلوگیری از سرخک تأثیر می گذارد؛ و دو دوز آن تقریباً 97? مؤثر است.

تقریباً هر کسی که به جزء سرخک اولین دوز واکسن MMR در سن 12 ماهگی یا بیشتر پاسخ نمی دهد

و به دوز دوم پاسخ خواهد داد؛ بنابراین، دوز دوم MMR برای رسیدگی به نارسایی دوز اول واکسن تجویز می شود.

توصیه هایی در مورد استفاده از واکسن سرخک فرزندان

توصیه می شود واکسیناسیون در دوران کودکی برای واکسن MMR با شروع اولین دوز در 12 تا 15 ماهگی

و دوز دوم در 4 تا 6 سالگی یا حداقل 28 روز بعد از اولین دوز تزریق شود. در ایران و در برنامه کشوری

واکسیناسیون دوز اول واکسیناسیون در 12 ماهگی و دوز دوم در 18 ماهگی تزریق می شود.

?

عوارض جانبی واکسن سرخک، سرخجه و اوریون

اکثر کودکان پس از تزریق واکسن سرخک، سرخجه  و اوریون کاملاً سالم می مانند.

گر چه امکان دارد درصد کمی از کودکان از عوارض جانبی زیر رنج ببرند:

این را میدانید :  نشانه های فرد مبتلا به بیماری سادیسم

سرخی موقت و تورم در محل تزریق

کج خلقی و تب خفیف برای یکی دو روز

امکان دارد برخی کودکان بین 7 تا 11 روز بعد از تزریق واکسن سرخک، سرخجه و اوریون ، سرخک بسیار

خفیفی بگیرند که حدود دو یا سه روز طول بکشد. از میان هر 50 کودک یک کودک، دو تا 4 هفته پس از

تزریق واکسن سرخک، سرخجه و اوریون، اوریون خفیفی می گیرد که یک یا دو روز طول می کشد.

در موارد نادر، امکان دارد کودک تقریباً دو هفته پس از تزریق واکسن سرخک، سرخجه و اوریون،

جوش های کبود کوچکی بزند. و همچنین احتمال کمی وجود دارد که کودکتان، 6 تا 11 روز بعد از تزریق واکسن سرخک،

سرخجه  و اوریون، به تشنج مبتلا گردد. در موارد شدید، ممکن است کودک بلافاصله بعد از تزریق واکسن سرخک،

سرخجه و اوریون، از ابتلا به آنافیلاکسی رنج ببرد.

داروهای درمان سرخک

بیماری سرخک درمان خاصی ندارد. ولی برای پایین آوردن تب بیمار از استامینوفن و ایبوبروفن استفاده می شود.

بعضی تحقیقات هم تأثیر خفیف ویتامین آ در کاهش علایم و کاهش مرگ و میر مبتلایان به سرخک را نشان داده است.

برخی افراد هم ممکن است به سینه پهلو و بیماری های عفونی مبتلا شوند که در آن صورت

داروهای آن بیماری ها برایشان تجویز خواهد شد.

 


متخصص ارتوپدی

ارتوپدی چیست؟

ارتوپدی Orthopedics شاخه‌ای از جراحی است که در حیطه سیستم حرکتی بدن

فعالیت دارد. سیستم حرکتی شامل استخوان‌ها، مفاصل، عضلات و دیگر بافت‌هایی

است که در اندام های حرکتی وجود دارند.

کلمه ارتوپدی ریشه یونانی داشته و اولین بار آنرا آقای نیکولاس آندری Nicolas Andry

در سال 1741 میلادی از ادغام دو لغت ارتو Orthos به معنای صاف و مستقیم و لغت پدی

Paideion به معنای کودک و بچه درست کرد. علت این ترکیب آن بود که در ابتدا ارتوپدی

بدنبال صاف کردن اندام‌ها در بچه هایی بود که دست و پا یا ستون فقرات کج داشتند.

تصویر درخت کج بسته شده به یک تیرک نماد ارتوپدی است.

?

 

درخت نماد ارتوپدی

متخصص ارتوپد چه بیماری‌هایی را درمان می‌کند؟

متخصص ارتوپدی که به آن متخصص استخوان و مفاصل یا جراح استخوان و مفاصل

یا ارتوپد هم می‌گویند سعی می‌کند تا با استفاده از روش‌های جراحی و غیر‌جراحی

به درمان مشکلات سیستم حرکتی بدن اهتمام ورزد. مشکلاتی مانند:

  • آسیب‌های استخوان‌ها و مفاصل بدنبال ضرباتی مثل شکستگی، در رفتگی، کشیدگی
  • و رگ به رگ شدن، پاره شدن تاندون‌ها و رباط‌ها و …
  • آسیب‌های ورزشی
  • خراب شدن مفاصل بدن مثل آرتروز و ساییدگی مفصل
  • عفونت اندام‌ها
  • تومورهای استخوان و بافت‌های نرم اندام
  • بیماری‌های مادرزادی اندام‌ها
  • آسیب به منیسک و عصب
  • پوکی استخوان
  • تومورهای استخوان و مفصل
  • عفونت‌های استخوان و عفونت‌های مفصل
  • بیماری‌های مادرزادی استخوان و مفصل
  • تغییر شکل‌های استخوان و مفصل

اعمال جراحی ارتوپدی

درمان‌های مختلفی به توسط متخصصین ارتوپدی انجام می‌شود که شایع‌ترین آنها عبارتند از:

  • جااندازی بسته شکستگی استخوان و مفصل و سپس گچ‌گیری
  • جااندازی باز شکستگی‌های استخوان و مفصل و سپس بیحرکت کردن آن یا پیچ و پلاک یا میله داخل استخوانی
  • استئوتومی استخوان و تصحیح تغییر شکل‌های استخوان
  • درمان جراحی عفونت‌های استخوان و مفصل
  • بلند کردن و کوتاه کردن استخوان
  • قطع کردن استخوان و انجام جراحی آمپوتاسیون یا قطع عضو
  • اپی فیزیودز
  • نمونه برداری از استخوان و مفصل
  • خارج کردن تومورهای استخوانی و بافت نرم اندام
  • پیوند استخوان برای درمان جوش نخوردگی شکستگی ها
  • ترمیم آسیب های اعصاب اندام
  • اصلاح شکل مفصل با انجام استئوتومی یا آزاد کردن بافت نرم داخل و خارج مفصل
  • اصلاح دامنه حرکتی مفصل
  • بازسازی پارگی های رباط
  • ترمیم و بازسازی تاندو‌ن‌‌های اطراف مفصل
  • ترمیم یا دیگر اعمال جراحی روی منیسک
  • ترمیم آسیب‌های غضروف مفصل
  • خشک کردن و آرترودز مفصل
  • تعویض مفصل یا آرتروپلاستی

تحصیل رشته‌ی ارتوپدی

در ایران افرادی که مدرک دکترای پزشکی دارند با طی یک دوره تخصصی چهار ساله در دانشکده‌های

پزشکی مدرک تخصصی ارتوپدی را دریافت می‌کنند. دوره چهار ساله تخصصی ارتوپدی را دوره

رزیدنتی Residency میگویند و پزشکی که در حال طی این دوره است را رزیدنت Resident می‌نامند.

پس از طی این دوره چهار ساله از فرد رزیدنت امتحانی به نام بورد تخصصی ارتوپدی Orthopedic board

گرفته می‌شود و کسانی که در این امتحان قبول می‌شوند را صاحب بورد تخصصی می‌نامند.

به علت گسترش انفجارگونه علوم در همه شاخه‌ها من جمله ارتوپدی، پزشکی ارتوپدی به زیر

شاخه‌هایی تقسیم شده است و بسیاری از متخصصفیزیین ارتوپدی فعالیت کاری خود را به یک زیر شاخه

محدود کرده‌اند. آنها به این طریق سعی می‌کنند بیشترین تمرکز خود را در یک زمینه بگذارند تا علم

و تجربه بیشتری را در آن زمینه کسب کنند. این زیر شاخه ها عبارتند از:

البته همه زیر شاخه های تخصصی ذکر شده فقط محدود به ارتوپدی نیستند. بطور مثال متخصصین

جراحی عمومی هم یک زیر شاخه تخصصی بنام جراحی دست دارند و یا متخصصین جراحی اعصاب

هم اعمال جراحی ستون فقرات را انجام می‌دهند.

در بعضی از این زیر شاخه‌ها و در بعضی از کشورها دوره های تخصصی چند ماهه تا یک ساله‌ای وجود دارد

که به آنها فلوشیپ Fellowship میگویند. متخصصین ارتوپدی با گذراندن این دوره‌ها در دانشکده‌های پزشکی،

سعی می‌کنند مهارت‌های عملی خود را در درمان بیماری‌های یک زیر گروه تخصصی خاص بیشتر کنند.